وقتی اشک و فریاد، فضای سالن همایش های پارک فناوری پردیس را پر کرد

شنبه 14 بهمن 1402، سالن همایش های پارک فناوری پردیس. در هوای سرد پردیس که با برف به جا مانده از آخر هفته گذشته، سردتر و البته زیباتر شده بود، در سالن همایش های پارک فناوری پردیس، یکی از مهم ترین مسابقات فوتبال چند سال اخیر را به تماشا نشستیم. بازی ایران و ژاپن، هر زمان که باشد، حساسیت های خود را دارد، چه برسد به جام ملت های آسیا.

بازی با سوریه که مردیم تا بردیم. استرس زیاد بود. نتایج قبلی ژاپن هم اندک ترسی در دلمان ایجاد کرده بود. قبل از ساعت 15 و شروع بازی، کم کم کارکنان و فناوران پارک وارد سالن می شدند. شور و حال عجیبی حکم فرما بود. با هر حرکت بازیکنان، عکس العمل ها جالب توجه بود. فوتبال دسته جمعی می چسبد.

وقتی گل خوردیم، آه از نهادمان بلند شد. نیمه اول ژاپن بهتر بود و نتیجه را برای خودش رقم زد. بین دو نیمه، محمد انصاری بازیکن سابق پرسپولیس و تیم ملی چند دقیقه ای درباره جام هیات ها صحبت کرد. مسابقات فوتسالی که با حضور مداحان و برای آزادی زندانیان غیرعمد در سالن چند منظوره پارک فناوری پردیس برگزار می شود.

در این میان تعداد حاضران در سالن همایش ها هم بیشتر می شد. ساعت کاری تمام شده بود و هر کس که می توانست، در سالن جایی گیر آورده بود و منتظر نیمه دوم، به قول فوتبالی ها نیمه مربیان.

نمی دانم چه شد ولی نیمه دوم انگار یک تیم دیگری شدیم. آنقدر خوب بازی کردیم که بالاخره مزدش را هم گرفتیم. پاس سردار و گل محبی. سالن منفجر شد. ایران یک، ژاپن یک. حالا باید می رفتیم برای گل دوم. سالن همایش ها فرقی با ورزشگاه محل بازی نداشت. شور و هیجانی وصف نشدنی در سالن به وجود آمده بود.

آفساید میلیمتری سردار، خطا روی محبی در محوطه و بی توجهی داوران، شوت سامان، ضربه سر محبی! چرا این توپ ها گل نمی شود؟ استرس به بالاترین حد خود رسیده بود. وقت اضافه! یادش بخیر وقت اضافه بازی با الجزایز در جام جهانی. می شود دوباره تکرار شود و گل بزنیم؟

آخرین دقایق بازی، یک حمله، خطا روی کنعانی و پنالتی... سالن منفجر شد. خدای من! چه کسی پشت توپ می ایستد؟ کاپیتان علیرضا جهانبخش. هیچ کس روی پایش بند نیست. همه ایستاده اند. مثل ورزشگاه قطر، مثل همه خانه های ایرانی ها، مثل همه دنیا. چند نفری پشتشان را به صفحه نمایش کرده اند. دل توی دلها نیست.

علیرضا حرکت می کند... سه، دو، یک و گل... فکر کنم زمین چند ثانیه ای سبک تر شد. ایرانی ها به هوا پریدند. در سالن همایش های پارک آنقدر جیغ کشیدیم که بعدش صدایمان گرفته بود. این اشک های شوق! زیباترین لحظه هر بازی فوتبال است. و تمام! ما ژاپن را بردیم، با همه ستاره هایش، با همه برنامه ریزی ها و بردهای قبلی اش.

این بازی هم تمام شد، با شوق، با اشک، با صدای گرفته، با غرور. دو سه ساعتی در پارک فناوری پردیس کنار هم بودیم، استرس گرفتیم، داد زدیم، خوشحالی کردیم و کیف کردیم از بازی بچه های تیم ملی مان. ژاپن که هیچ، آسیا که هیچ، دنیا فهمید که ما ایران هستیم.